De plannen

Begin 2005 kwamen wij er achter, dat we eigenlijk allebei wel heel graag naar Amerika wilden. We besloten hier voor te gaan sparen, en er eens rustig over na te gaan denken, zodat we als we in 2006 nog steeds wilden, echt konden gaan. We hadden allerlei reisgidsen doorgebladerd, maar kwamen nergens precies de reis tegen die wij wilden maken.
Toen hoorden we over Tioga Tours, waar je je eigen reis kon samenstellen met hulp. Rond de kerst zijn we gaan mailen. We wilden eigenlijk met een huurauto en hotels, maar aan het huren van een camper zaten wel net zo veel voordelen. Hierin mag Marloes ook rijden, voor huurauto’s moet je min. 25 jaar zijn. Ook kun je dichterbij de natuurparken overnachten, en heb je al je spullen bij de hand en niet in een koffer. En je hoeft niet elke dag uit eten. Een camper leek ons ook wel weer spannend.We wilden eerst een rondje maken, maar we hebben er toch voor gekozen om te beginnen in San Francisco en te eindigen in Los Angeles. Hierdoor hebben we meer tijd voor wat we echt willen zien, maar slaan we de kustweg over.
10 januari hadden we een afspraak bij Tioga Tours. Hier hebben we de vlucht, de camper en de eerste en laatste hotelovernachtingen vast laten zetten.
In maart zijn we verschillende campgrounds gaan reserveren. We hadden op internet verschillende campgrounds bekeken, en hebben toen besloten wat wij wilden. We hadden de data van vershillende NP’s al in onze agenda gezet. Je kunt ze maximaal 5 maanden van te voren reserveren, maar ze zijn dan ook snel vol. We hebben alles wat we wilden reserveren kunnen reserveren.
We hebben veel informatie gehaald van http://www.allesamerika.com/, http://www.verenigdestaten.info/, en veel reisverhalen gelezen.

Dit is de route die we gaan rijden:

Dag 1, 24-06-‘06

Vanochtend tegen 6.00 uur werden we opgehaald door de ouders van Marloes. Zij wilden ons graag naar Schiphol brengen. Eindelijk was het dan zo ver. Waar we zo lang naar uitgekeken hadden. We gingen op vakantie. Marloes nog in een “ After-concert-dip” van het concert van Robbie Williams afgelopen donderdag. Nu op naar de volgende hoogtepunten. (Hopen we ; ) )

Op schiphol aangekomen om ongeveer 7.30 uur, was er maar een korte rij bij de incheckbalie. Dus nog maar even samen met Jan en Agnes koffie gedronken met appelgebak (!) (om 7.30 ’s ochtends.) Om 9.15 uur moesten we bij Gate G6 zijn. We verwachtten heel wat van de sucurity-check, maar we hoefden alleen wat vragen te beantwoorden, als waar we heen gingen, wat we gingen doen, waarom we gingen, wie onze koffers had ingepakt, blablabla…..Wel moest de laptoptas open door de detector. Maar gelukkig geen schoenen uit, of alle apparatuur opstarten. Het boarden ging best snel, en eenmaal in het vliegtuig kwamen we al in Amerikaanse sferen. Wat een “Amerikaans geknauw” om ons heen, leuk om te horen.

Het vliegtuig zelf is voor ons erg luxe. (Vergeleken met de Turkse toestellen). We kregen een kussen, een deken, headphones, en een heerlijke lunch. Kip met rijst en worteltjes, en een broodje ennn…een “double chocolate-chip-cookie”. Geregeld werd er drinken langs gebracht. Op dit moment is het op Nederlandse tijd 13.20 uur, we vliegen nu dus zo’n 3 uur. Het gaat tot nu toe erg snel. Alleen is het één groot wolkendek, dus zagen we niks van Engeland waar we over heen vlogen. Na nog wat grote glazen drinken veel plassen en nog een pizza kwamen we eindelijk in Amerikaans luchtruim.

Nu zijn we in Atlanta. Het is nu 15.30 hier, dus 21.30 uur in Nederland. De rest van de vlucht bleef het bewolkt. We vlogen over New York, maar helaas zagen wij niks anders dan wolken. Wel heel apart vonden we de bebouwde omgeving, toen we gingen landen. Er was telkens een straat, en dan weer bos/bomen. Een beetje een onsamenhangend geheel. Maar het waren wel echt van die huizen uit films, waar de krantenjongen dan de krant in de tuin gooit, of van de sims (voor wie dat kent). Aangekomen in Atlanta krijg je ineens keihard 31 graden op je dak. Dat is wel even anders zeg. We moesten langs Immigrations. Waar we ons paspoort moesten laten checken en ons visa formulier, wat we in het vliegtuig ingevuld hadden. Marloes kreeg allerlei vragen. Waarom kom je naar de USA? Hoe lang blijf je? Ben je alleen? Jeffry kreeg andere vragen: Ben je basketballer, Nee, o wat verdienen voetballers dan in Nederland, net zo veel als American Football players? Tja…de rest hoefde Jeffry niet te vertellen. We haalden onze koffers op, en gingen door de douane. Schoenen moesten hier wel uit. En nu zitten we op een foodcourt. Een plein met MC Donalds, Italian Kitchen, Panda express en een Arby’s. Allemaal fast-food. Lekker even wat kouds drinken. En wachten op de vlucht naar San Francisco. Honger hebben we niet.

De vlucht naar San Francisco had ongeveer een uur vertraging. We hebben wat proberen te slapen. Jammer dat we niet bij een raampje zaten. We vlogen namelijk over de Rocky-Mountains. Marloes mocht van een Latijns Amerikaans echtpaar nog wel een foto schieten bij hun raampje. Na 4,5 lange uren landden we eindelijk in San Francisco. Bagage kwam vrij snel, dus konden we gelijk een taxi zoeken. Goed geregeld allemaal. Het werd net schemerig, maar de eerste beelden die we vanuit de taxi kregen, waren wel geweldig. De stad op de 43 heuvels, hoge gebouwen, kaarsrechte straten en mega grote auto’s. Om 21.30 uur lokale tijd waren we in het hotel. Dat is 6.30 uur in Nederland. Leuke kamer, met uitzicht op Gearystreet. We hebben zelfs een jacuzzi, en een kingsize bed. En toen konden we alleen nog maar slapen…om 23.00 uur lagen we lekker in bed. Wat een lange dag was dit.

Dag 2, 25-06-‘06

Toch wel een onrustige nacht achter de rug. Veel sirenes, wat ook wel weer iets moois heeft, zo midden in de stad als we zitten. Om 4.00 uur waren we eigenlijk klaar wakker. Tja…dat is niet de bedoeling. Dus toch maar blijven liggen. Jetleg? Om 6.30 kan ik (Marloes) echt niet meer slapen, dus typ ik dit maar even.We gaan straks een City-tour doen met een bus, zodat we langs alle hoogtepunten komen van San Francisco. Dit konden we in het hotel boeken. Om 7.30 uur zijn we maar opgestaan, en hebben ontbeten in het hotel. Er waren muffins, en brood om te roosteren. Met Jus d’ orange en thee, dat ging dit er wel in. Na het ontbijt gingen maar eens op pad. Om half 11 zouden we opgehaald worden, dus we hadden nog 1,5 uur.
We liepen naar Union Square, een groot plein/park met allerlei grote bekende winkels er om heen. Met de telefoonkaart die we bij Walgreens kochten hebben we even de vaders en moeders gebeld. Na ongeveer 7 keer proberen ging het goed. De nullen moesten we vergeten bij 0031. Niemand die dat even op de telefoonkaart had gezet. We hadden een kaart van $20,- Na de gesprekken stond er nog ongeveer $ 17 op, dus dat viel heel erg mee.
Op Marketstreet is vandaag de Gay (and lesbienne) Parade. De hele straat was met hekken afgezet, en de raarste mensen kwamen voorbij. Mensen zaten al lang van te voren op stoelen voor de drankhekken te wachten. Wij hebben ook even gekeken, maar we moesten terug voor de city-tour. Nog wel even een straatkrantje gekocht. Jeffry maakte een deal, de zwerver wilde dan wel op de foto.

We werden opgehaald bij ons hotel voor de tour. Bij de Fisherman’s warf begon deze. De buschauffeur vertelde aan een stuk door. Soms leuke informatie, maar ook wel veel informatie waar je niks aan had. Wanneer welk restaurant gebouwd was bijvoorbeeld. Nou er kwamen heel wat restaurants voorbij hoor. In redelijk tempo (haast te snel voor mooie fotomomenten) reden we door: Little Italy, China Town, Castro, en andere wijken. We hielden ergens een koffiestop, bij het oudste gebouw van San Francisco. Door de vele aardbevingen, staan er niet veel oude gebouwen. Er werd van alles verteld over de bouwstijl i.v.m. de aardbevingen. Jeffry at een soort Taco en Marloes een union-bagel met creamcheese. Beiden erg lekker. We reden door naar Twin Peaks, als er weinig mist zou zijn, dan was dit een geweldig uitzichtpunt over de stad. Nou wij hadden geluk, hartstikke helder weer. Behalve als je naar de Golden Gate Bridge keek. Deze was niet te zien. Op de Twin Peaks was een grote roze driehoek gelegd, voor de Gay Parade. We hebben mooie foto’s geschoten.


Toen op weg naar het Golden Gate Park. Hier hadden we weer een stop. We hebben een eindje door het park gelopen, de Japanese Tea Garden had namelijk een entree, en zo leuk vinden we tuinen dan ook niet. Thee drinken zou te lang duren.


En nu gingen we dan naar de Golden Gate Bridge. Jammer hoor. Zoveel mist dat hij haast niet te zien was. We zijn er wel over heen gereden, dat was wel leuk. Toch de nodige foto’s gemaakt.
Dat was ongeveer het einde van tour. We hebben ons weer af laten zetten bij Union Square, via het Financial District (down-town).
Jammer genoeg was de Gay Parade nu voorbij. Helaas gemist dus, maar goed we zijn toch hetero. ; ) We zijn nog even terug gelopen naar China-Town. Ja even een stukje lopen. Jeetje op de plattgrond was het een klein stukje, maar daar zie je geen heuvels op staan. Een flinke klim dus, maar goede oefening voor de komende weken toch? Het was leuk lopen zo. Er is volgens mij geen straat recht in San Francisco. En in elke straat loopt wel een zwerver. In China Town hebben we gegeten, raad eens wat? Ja chinees. Een soort Chinees-fastfood. Ging er wel in. Maar vooral Marloes had het al een beetje gehad. Toch nog wel erg moe hoor. Tijd om maar eens terug te gaan naar het hotel. En lekker in bad. Alvast weer fruit gehaald voor morgen, de appels en bananen waren vandaag ook lekker. Naast het hotel is een internetcafe. Hier gaan we zo proberen wat online te zetten. En dan is het wel weer genoeg geweest vandaag. We hebben een kleine selectie gemaakt van alle foto's. De rest komt thuis. Het was denken we ongeveer 20 graden vandaag.

Dag 3, 26-06-06

Gisteravond tegen 22.00 uur lagen we allebei gestrekt. Heerlijk geslapen. Om 7.30 uur opgestaan. Weer een heerlijk ontbijtje gehad, hetzelfde als gisteren.
Toen gingen we op weg naar de Cable-Cars (kabeltram). We wilden met de Cable-Car richting het vertrekpunt naar Alcatraz. We hadden voor Alcatraz thuis al tickets besteld. Aangekomen bij de Cable-Car stond er al een rij mensen bij het opstappunt. We wilden een dagkaart kopen, zodat we meerdere keren gebruik konden maken van de Cars. Ha, was dat even een meevaller. “The Cable-Cars are FREE today madam”! Hadden we dus mooi geluk. Nou we hoefden nog geen 5 min. Later aan te komen, want de rij was inmiddels al verdubbeld.

Daar gingen we dan. De Car werd helemaal volgepropt. Gelukkig waren wij als één van de eersten aan de beurt. Marloes wilde graag hangen aan de buitenkant, en dat kon dus nog. Jeffry ging zitten. Wat een geweldige belevenis was dit. Dit was echt leuk!!! En nog wel eng ook, al die heuvels op en af, met een flinke vaart. Goed vast houden dus. Elke week vielen er wel 5 mensen van de Car af, volgens de bestuurder/machinist. Oké extra goed vasthouden dus. Het leek wel een staande achtbaan, zeker omdat het omhoog trekken door de kabel hetzelfde tikkende geluid maakte. De Cable-Car ging helemaal door tot aan de Fisherman’s Warf, hier moesten we ook zijn voor de Alcatraz Ferry.

Toen kwam het: De tickets waren gereserveerd op de creditcard van Marloes, en natuurlijk lag die in de kluis, en we hadden alleen Jeffry’s kaart mee. Echt wat voor ons toch? Nou de mevrouw achter de balie maakte er geen groot probleem van, we konden namelijk het adres opnoemen waarop de creditcard geregistreerd stond.


Met de boot voeren we om 10.15 uur naar Alcatraz. Het eiland is een National Park. Je kon er dus rondlopen om de natuur te bewonderen, maar wij kwamen voor de gevangenis. Helemaal de bult oplopen dus. Eenmaal boven was er een audio-tour. Je kreeg een koptelefoon en kon dus in je eigen tempo door de gevangenis heen. (steeds op pauze drukken, als je nog ergens wilde blijven)Erg interessant en mooi om te zien. De gevangen hadden hele kleine cellen, drie rijen boven elkaar. Je zag een stuk over de ontsnapping in 1962, de cel van Al Capone, de eetzaal, de isoleercellen en de luchtruimte. Bekend zag alles eruit van tv. Alleen al dat Engels zeg…pfff…soms wel lastig voor Marloes en Jeffry alles maar weer uitleggen. Ik (Marloes) vond de tour wat langdradig. Ik kon wel wat sneller overal langs. ; ) Buiten nog even over het eiland gelopen, met de mooie Sky-line van San Francisco op de achtergrond.
Om 13.15 uur namen we de Ferry terug naar de Fisherman’s Warf. Hier probeerden we Cruise-America te bellen over de Pick-up time morgenochtend. Lekker moeilijk deden ze daar aan de telefoon, eerst konden ze ons niet verstaan, en toen wilden ze niks afspreken omdat we geen telefoonnummer van het hotel bij de hand hadden. Lekker dan! Dan proberen we het later wel weer.

We zijn Pier 39 opgelopen een echte toeristische attractie met veel winkeltjes en restaurantjes. We gingen lekker fish en chips eten. Op vlonders in het water lagen de beroemde zeeleeuwen. Na wat rond gelopen te hebben wilden we nog langs Lombard-street. En dan naar het steilste en meest bochtige stukje van…. , ja van wat ook al weer, San Francisco, of Amerika?Nou het was zeker stijl, we zijn er vanaf de Fisherman’s warf naar toe gelopen. En daarna hebben we het straatje omhoog gelopen via de trappen. Nou dit was te vergelijken met Jeffry’s step-oefening in de sportschool. Dus die patat hebben we al weer verbrand. Maar wel heel leuk om te zien.
Boven aangekomen konden we weer op de Cable-Car stappen en terug naar Union Square (vlakbij ons hotel). Weer zo’n leuke rit. Echt super leuk om te doen.

Bij het hotel hebben we gevraagd of de receptionist even wilde bellen naar Cruise America, en zo was het meteen geregeld. Om 9.00 halen ze ons op morgen. Nu wilden we nog wel even winkelen. Veel bekende winkels hier, die onbetaalbaar zijn, van de bekende modeontwerpers. Maar er was ook een megagrote H&M. Jaja…en wie denk je dat daar flink inkopen heeft gedaan. Jeffry dus, haha, maar Marloes heeft ook een shirtje. Je mag hier gewoon 10 stuks kleding meenemen het pashokje in (!). Lekker even wat winkels gekeken, en toen naar een Mexicaans restaurantje gegaan om te eten. Echte grote porties, maar voor Marloes veel te veel. Lekker was het. Toen zijn we nog één keertje met de Cable-car gegaan, gewoon omdat het zo leuk was, want we hoefden maar 200 meter of zo. Allebei hangend dit keer. En het was toch gratis. (Hollanders!) Nu is het 20.30 en zijn we weer op onze kamer. Dit was San Francisco voor ons. Ik zou iedereen een city-trip naar deze geweldige stad aanraden, maar ja beetje ver weg he! Straks nog even up-daten, want als we morgen richting Yosemite gaan, zal er wel geen internet voor ons in de buurt zijn.

Dag 4, 27-06-06

Gisteren lukt het up-daten niet, dus hebben we het vanmorgen maar even gedaan. Met de wedstrijd Bralzilie – Ghana op de achtergrond. We merkten dat onze gezichten toch wel verbrand waren. Door de harde wind helemaal niet gemerkt. Ook hebben we zere kuiten van het klimmen.
Om 9.00 zijn we opgehaald door Cruise-America. We werden naar Oakland gebracht, met tussenstops voor een andere passagier naar het vliegveld. Tegen 10.00 waren we bij Cruise-America. We kregen een video te zien met allerlei instructies. Nu maar hopen dat het gaat lukken allemaal. We hebben aantekeningen gemaakt. Haha…lekker serieus. Tegen 11.30 konden we weg bij Cruise America, met onze camper!!!

Hij ziet er in eerste instantie mooi uit. Op de teller staat 69120 mijl. Dus hij is al aantal keren eerder gebruikt. En raad eens…geen cd-speler, maar een casette-recorder. Nou ja, er zijn in ieder geval genoeg radiozenders.
We hebben inkopen gedaan bij de Wal*mart. Wat een grote winkel. Met allemaal non-food producten. (en ook wel een afdeling food hoor.)Marloes kon zich helemaal uitleven bij de afdeling (echt een hele rij) scrap-boek spullen. Leuk voor de foto’s als we thuis zijn. We hebben ook tuinstoeltjes gekocht en eten en drinken. Alleen groente en fruit was er niet. Volgens ons eten de Amerikanen dit gewoon niet. Maar we werden naar een Safe-way op hetzelfde industrieterrein doorverwezen. Dit was een grote supermarkt, nou groter dan de Gamma in Zwolle. Alleen liepen er wat vreemde types op de parkeerplaats, die aan alle autodeuren voelden en overal naar binnen gluurden. Dus besloten we dat Jeffry buiten bleef en Marloes alleen ging shoppen. Zal je gebeuren, dat er nog voordat je in je camper slaapt wordt ingebroken. Ik (Marloes) was ongeveer de enige blanke in deze mega-super. Maar dat maakte niet echt uit. Er was gelukkig groente en fruit. Met sproei-installaties!!! Toen ik bijna klaar was met shoppen, zag ik dat er boven elk pad hing wat er in dat pad te koop was. Als ik dat nou eerder wist… wat een gezoek zeg. Maar we hebben voor de komende paar dagen eten. We hebben nog een klantenkaart genomen, waardoor we zo’n $13 bespaarden. Nou daar wilden we wel een formuliertje voor invullen toch?



Eindelijk konden we op weg gaan met de camper tegen 14.45 uur. Wat verschrikkelijk was het eerste stuk Interstate richting Yosemite zeg. Allemaal gaten en hobbels in de weg, de berm lag vol met kapotte autobanden en ontzettend druk. De wegen in België waren volgens ons beter. Echt makkelijk om te beginnen kon je dit niet noemen. Gespannen rijden was dit. Zeker omdat we alles op de buitenspiegels moesten doen. We moesten wennen aan de andere bewegwijzering, stoplichten na het kruispunt i.p.v. ervoor en de breedte van de camper. Kregen we onderweg ook nog een seintje dat een bagageklep van ons openstond. Ja dat hadden we niet allemaal gecontroleerd voor we weg gingen. Dus wij stoppen op de vluchtstrook. Dit gebeurt ons hopelijk niet weer. We misten gelukkig niks. Toen we de snelweg afgingen was het een stuk rustiger en het wegdek was veel beter. Gelukkig heeft niet heel Amerika zulke slechte wegen.
We kwamen door echte western/goldrush dorpjes, wauw hee, en we reden door de bergen. Voor Marloes spannende tijden. Zij zat naast de steeds dieper wordende afgrond, zonder vangrail. En Jeffry maar roepen om foto’s en film. Ja dag!!! Tegen 18.00 waren we op camping Yosemite Pines. We kregen een leuk plekje met picknicktafel en vuurring en bbq. Nu konden we eindelijk de koffers uitpakken, en op de koffers na paste alles gemakkelijk in de kastjes.
Het eten koken kon dan gebeuren. En dan heb je geen snijplank, maar 1 koekepan, en mis je het één en ander. Dat hoort er bij toch?Dus eerst aardappeltjes gebakken en sla gegeten, en daarna een heerlijke steak. Volgens ons was het biefstuk. Nou in Nederland werden er wel 2 biefstukken uit 1 biefstuk hier gehaald. Heerlijk!!! Alleen die warmte. Dat is even wennen zonder de harde wind in San Francisco. De airco draait op volle toeren. Om ons heen staan allemaal hele grote trailers en campers zo groot als touringcars. Wij zijn echt mini. Maar voor ons is het groot genoeg zo.

Dag 5, 28-06-06

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan om 6.00 al. We wilden namelijk op tijd in Yosemite National Park zijn. Vanmorgen heerlijk zelf een eitje gekookt en tegen 7.30 vertrokken. Alle slangen en kabels weer opgeruimd, en alle losse dingen opgeruimd. Zo hou je de boel wel netjes. De belangrijkste reden is dat alles anders valt met rijden.
Tegen 8.45 waren we bij de ingang van Yosemite. Hier hebben we een National Park Pass gekocht. We kunnen met deze pas van $50 alle Nationale Parken in, die we anders per stuk moeten betalen. (Ongeveer $20 per keer.)Gelijk maar getankt. Was even wennen met je credit-card. Maar het is gelukt! We reden richting Yosemite Valley, helemaal door het bergachtige bos. Onderweg kwamen de Bridalveil Fall tegen. Hier zijn we even heen gelopen. Wauw hééé, onze eerste waterval, en een hoge gelijk. Je werd helemaal nat als je er onder stond. Vervolgens zijn we weer verder gereden langs de Merced river. Mooi hoor van die grote kale vlaktes, gigantisch hoge rotsen om je heen en daar doorheen het riviertje. We zagen overal al beren voor ons. (Niet echt hoor) Maar je zou ze er zo tussen plaatsen.
Jeffry vindt het gaaf om over steile wegen te rijden, Marloes moet niet zoveel hebben van al dat steile wand gedoe en kijkt dan liever naar links. Aangekomen bij Yosemite Valley hebben we op de day-parking geparkeerd en zijn we met de shuttlebus via het visitor Center naar Happy Isles gegaan. Hier zijn we een trail gaan lopen naar de Vernal Falls. Helemaal door het bos omhoog, langs de wild water rivier, met de hele hoge kale rotsen boven je. Op een bepaald moment kwam er een stuk, waar je heel dicht langs de waterval liep. Door de wind werden we hier helemaal beneveld met water. En als dat maar lang genoeg duurt wordt het dus heel nat en koud. Kort samengevat we werden dus zeiknat! Het blijft wel effe smeltwater wat er naar beneden komt ja. (Misschien heet het daarom de “ Misttrail”?)Helemaal doorweekt dus kwamen we boven aan bij het begin van de waterval. Nou en dat was best koud. We konden de mensen in Poncho’s die naar beneden kwamen ineens de poncho’s wel uitkijken. Het zag er wel geweldig uit, wat een hoeveelheid water zeg.

Het had wat weg van de Krimmler Wasserfalle vonden wij. Boven aangekomen was het wel erg mooi, met het zonnetje weer op de achtergrond. Hier lekker geluncht samen met de eekhoorntjes, die je eten bijna uit de hand halen. Grappig was dat Jeffry wel tig keer zijn fotocamera pakte, voor een mooie squarel maar tevergeefs. Marloes probeerde het ook 1 keer….mooie foto huh huh.
We wilden graag een andere weg terug naar beneden. Eén keer nat was genoeg. Eerst liepen we verkeerd richting de Nevadafall, en Half dome, maar we werden netjes terug begeleid door 2 Amerikaanse Backpackers. Gezellig gekletst. Het begon ondertussen te regenen. Maar we liepen op de goede weg terug, met inmiddels een Nederlands gezin naast ons met twee oudere kinderen. Heel gezellig. Zij gingen een zelfde soort reis maken als wij. En in Las Vegas staan zij weer op de zelfde camping tegelijk met ons. Dus wie weet…We hebben 4 uur over deze wandeling gedaan. Het was wat langer dan we dachten, maar zeker de moeite waard. We wilden tenslotte niet alleen maar autorijden.
Tegen 16.00 reden we op weg naar Wawona. Hier hebben we een goed uur over gedaan, maar we waren allebei zo moe, dat we morgen maar naar de sequoia’s gaan in plaats van vandaag nog. Misschien moeten we dan morgen wat schrappen in onze planning. Want we willen deze reuzebomen wel zien. We staan nu op een supermooie camping zonder voorzieningen. (er is wel een wc). Aan een riviertje, met een brandend vuurtje van dennenappels door Jeffry gemaakt. We hebben een Foodlocker waar we ons eten in moeten bewaren, omdat er anders beren op af komen. Spannend kan het dus nog wel worden vanavond. Maar willen we nou wel of niet een beer tegenkomen?

Zo meteen lekker macaroni eten. Het was lekker weer vandaag in de zon warm (ongeveer 28 graden), maar niet zo warm als gisteren. Toch met die nevel en wind was het absoluut niet te warm om wat te doen. Voor het eten heeft Jeffry nog effe lekker in het steenkoude beekje gezwommen en Marloes heeft lekker macaroni gemaakt. En opeens zag Jeffry dat aan de overkant brandhout lag. Na een boel geploeter, toch zwemmend redelijk wat hout droog aan de overkant gekregen. Ik (Jeffry) had veel bekijks. Nog even de hangmat opgehangen en daar ligt Marloes nu in. Ik steek de fik an en dan strakjes lekker slapen.

Dag 6, 29-06-06

Waar zullen we beginnen vandaag. Dit was zo’n lange dag met zoveel mooie dingen…
We zijn vanmorgen weer om 6.00 opgestaan, Jeffry wilde nog wat openhaardhout meenemen vanaf de overkant van de beek “ontzettende Hollander” en nam dus een frisse ochtendduik, brrr.
Na een stevig Amerikaans ontbijt, bacon and eggs, en het bagageluik vol brandhout hebben we even naar huis gebeld. Om 7.45 zaten we in de auto en gingen op weg. We gingen eerst naar Mariposa Grove. Hier staan de sequoia’s, de grootste bomen ter wereld. Om 8.00 liepen we al tussen deze reuzenbomen. Lekker rustig nog. We deden een korte trail, we hadden nog yoghurt in de benen en waren nog moe van gisteren, en we hadden nog meer in de planning. We hebben er een uur gelopen, en foto’s gemaakt met onder andere de Grizzly Giant. De grootste boom in dit bos. We voelden ons net “David de Kabouter” zo klein, en we zouden kunnen wonen in zo’n boom. Ook de omgevallen sequoia’s maakten indruk op ons. Zelfs Jeffry was kleiner dan de doorsnee van de omgevallen bomen.
Jammer waren de muggen, zo gauw je stil stond, werd je helemaal lek geprikt. Gisteren was dat in Yosemite Valley ook al zo. Ennn…zelfs de muggenbulten zijn hier groter dan in Nederland, lang leve de Tea Tree olie van Agnes.

Rond 9.15 reden we weer op weg richting de Tioga Pass. Om 10.00 uur waren we bij de afslag naar Glacier Point. Dit is een eenrichtingsweg van 26km naar een panorama uitzichtspunt. We hadden er toch tijd voor, dus zijn we er heen gereden.
Wauw, wat ontzettend mooi. Je keek over de watervallen, de valley en de bekende half dome. We vonden het punt net voor Glacierpoint eigenlijk nog mooier. Hier was de waterval van ons van gisteren nog mooier te zien. Het was eigenlijk gewoon onbeschrijflijk. Heerlijk even gezeten op de rand, en genoten van het uitzicht, met de kletterende watervallen onder ons.

Tegen 13.00 uur waren we dan eindelijk bij de Tioga Road. Dit is de hoogste pass/weg van Amerika. We kwamen boven de 9000 feet. Wat dat precies is, weten we even niet.
Om 13.30 uur was Jeffry erg moe. Dus lekker gemakkelijk even de camper aan de kant bij een meertje. (siesta lake) en Jeffry kon even siesta houden. Ondertussen maakte Marloes wat Noodles en broodjes klaar. Een half uurtje later kon Jeffry er weer tegen.
We reden steeds hoger, er kwam steeds minder begroeiing. Kale rotsen, met sneeuw op bepaalde plaatsen. We kwamen steeds meer sneeuw tegen, hoge bergen voor en naast ons, helemaal wit, en af en toe was de berm nog een hele rand sneeuw, waar de weg tussenuit geruimd was.

Tussendoor stromende beekjes die de watervallen in de valley zouden gaan vormen, en mooie bergmeren. Apart hoor, zo hoog. Heel erg mooi, we hebben ruim 2,5 uur over de pass gedaan.
Toen we het park uitreden veranderde de omgeving gelijk, veel droger en weinig begroeiing.

We waren al om 16.00 op de camping. Dus besloten we om Bodie nog te bezoeken. Dit is een Ghost-town. (Een verlaten stadje). Mensen gingen in Bodie wonen tijdens de Goldrush, en na een brand (als we het goed begrepen hebben) heeft iedereen de stad verlaten. Het was een stad met 10.000 inwoners. Het is nog uit de 19e eeuw. Allemaal houten huisjes, waar soms het servies nog op tafel stond. Grappig om eens te zien, maar het gaf ons wel een vreemd gevoel. Een beetje luguber, hoe alles zo verlaten was. Er was nog een school, een dokterspraktijk, winkels, en een mortuarium met kisten. Echt heel gek. Je kon ook het kerkhof bekijken, maar dat geloofden we wel.

De weg er naar toe was de laatste 3 mijl onverhard. Dus dat was flink wiebelen en schudden met de Camper, maar wel te doen.
Na een uurtje hadden we het wel gezien en gingen we weer terug naar onze camping in Monolake, Lee Vining.

Zo’n klein plekje als hier hebben we nog niet gehad. We kunnen bij de buren zo mee tv kijken. Er zit maar ongeveer 1,5m tussen onze en de andere campers. Het is ook weer een camping met weinig faciliteiten, maar wel met douche, en stroom en zo.

Vanavond lekker aardappeltjes, sla en hamburgers gegeten. En morgen op naar Las Vegas!

Dag 7, 30-06-06

Vanochtend zijn we tegen 6.30 uur opgestaan. Het was nog erg fris, 15 graden buiten, toch buiten ontbeten. Om 7.45 uur gingen we rijden. We reden eerst nog even naar Monolake. De stand van het water wordt hier steeds lager. En door de afzetting van het zout ontstaan er Tufa’s. (rotspunten die boven het water uitsteken.) Dit lag op onze route, dus hebben we hier even rondgelopen. Het is een heel zout meer. Rondom het meer ziet de grond zwart van de vliegjes. Bij elke stap die we verzetten, vlogen de vliegjes op. Beetje vies, maar ook apart.
Na een half uurtje gingen we maar weer verder. We moesten via Benton, Tonopah en Beaty naar Las Vegas. Het eerste stuk tot Benton was een weg nog mooi door de bergen, met veel grote stenen/rotsformaties. Er waren telkens “dips” in de weg, hierdoor kregen we constant de achtbaan kriebels in onze buik. We hadden echt lol samen.
In Benton hebben we getankt. Dit ging weer even met moeite, omdat je niet meer dan $50 per keer mocht tanken op een credit-card. Wij hadden meer nodig, dus de volgende credit-card er maar in gestopt en nog een keer tanken. Zo konden we weer een eindje verder. Het is hier zo dun bezaaid met pompen, dat als je er één tegen komt, je maar gelijk moet tanken. De weg naar Tonopah was al vlakker, en om ons heen, was weinig te zien, dan kale vlaktes en bergen heel ver op de achtergrond. Marloes is even naar achter gegaan in de camper en wat foto’s gaan uitzoeken voor op de site. Het verkleinen en zo. Als je achterin zit tijdens het rijden (dit mag trouwens hoor, want er zitten ook gewoon autogordels) dan hobbelt alles heen en weer. Er was weinig te zien verder, dus dit kon mooi even. Bij Tonopah zijn we wat gaan eten, ja weer bij de Mac. We hadden geen keuze. We wilden toch wel even stoppen. Buiten was het al ontzettend warm. (waardoor onze mega-muggenbulten goed jeukten). Het was inmiddels 11.45 uur toen we verder gingen. Nou op naar Vegas. Nog maar één lange rechte weg te gaan. Deze weg was eventjes leuk voor het eindeloze gevoel, maar hij was echt eindeloos. We zagen nog steeds niks meer dan kale vlakten en op de achtergrond bergen. Rechts van ons was Death Valley, op een gegeven moment was er nog een gevangenis, “in the middle of nowhere” dus. Maar meer was er echt niet te zien. En dan is 4,5 uur op deze weg lang hoor.
Bij Beaty nog even gekeken voor internet, dit zou kunnen in de Library, maar die was “ natuurlijk” gesloten op vrijdag. Buiten was het al zo warm, dat de airco in de auto prettiger aanvoelde.
Tegen 15.30 reden we eindelijk de bewoonde wereld. Ineens was Vegas daar. We konden in één keer goed naar ons RV park bij het Circus Circus hotel rijden. Dit was een grote geasfalteerde parkeerplaats. Schaduw was er aan de zijkant van je eigen camper. Buiten was de temperatuur boven de 40 graden. Dus de airco lieten we lekker aan. Eerst even naar een internetcafé. Lekker duur was deze, $5 per 20min. Maar ja…het werd wel weer eens tijd voor een update. Tegen 17.30 uur lagen we heerlijk in het zwembad op de camping. “Lekker lauw zonnebrandwater” , maar we koelden wel eventjes af. Lekker gedoucht daarna. Grappig is, dat er uit de kranen hier warm water komt, en de douche moet even moeite doen om er koud water uit te krijgen. Drie campers verder staat het Nederlandse gezin uit Yosemite weer. Grappig zo dichtbij op een camping van meer dan 500 plaatsen!
Vanavond zijn we gaan eten in Circus Circus. Er was voor $12 per persoon een enorm groot buffet. Het leek wel Turkije zo uitgebreid. Mevrouwen met vlaggetjes in de lucht wezen je je plek aan. Lekker onze buiken vol gegeten, en toen maar eens gaan rondkijken. In dit hotel is een grote Themepark, een pretpark met achtbaan, wilwaterbaan, en nog veel meer atracties. Maar onze buikjes zitten nog zo vol. Gokautomaten, fruitmachines en nog meer automaten voordat je eindelijk de uitgang van het hotel hebt gevonden.
Buiten weer de klap van het warme weer. Het koelt gewoon niet af ’s avonds. (Dit wisten we van te voren, maar toch is het niet echt prettig) Je hebt constant het gevoel dat je naast de uitlaat van een bus staat. We zijn een stukje over de Strip gelopen. Wat een lichtjes en hotels. Het was al donker inmiddels. Jeetje zeg, je weet niet waar je moet kijken. De bekendere hotels zitten toch wat verder de Strip op. Na 3 kwartier lopen waren we bij Treasure Island. Hier was elke 1,5 uur een gratis show buiten op een schip op het water. Dus wij in de rij. Om 21.55 werd de show afgeblazen vanwege de harde wind. Hebben wij weer…..Eigenlijk hadden we het wel een beetje gehad, we konden wel blijven drinken, zo warm en benauwd was het. Dus zijn we maar terug gelopen richting de camper. En maar weer even onder de douche…..heerlijk….airco weer vol aan….. en dan maar proberen te slapen. Morgen is er nog een dag Vegas. Zonder airco was het 40 graden in de camper, en met koelde het af naar 35 en later 30 graden. Nou nou dat scheelt : ) Toch is het koele windje wel lekker.

Dag 8, 01-07-06

Vannacht een warme nacht achter de rug. Af en toe de airco weer even aangezet, omdat het toch wel heel warm was, maar de airco maakte het weer heel winderig en lawaaiig. Toch beiden redelijk geslapen. Tegen 8.00 opgestaan. Lekker gaan douchen en daarna wilden we ontbijten bij Circus Circus.
Wat een uitgebreid buffet was dit weer. Eieren, bacon, worstjes, allerlei pannekoekjes en wafels, fruit, gebakken aardappels enz…alles wat je maar wil. En dat wil je dan dus ook. Maar waarom er in elk broodje toch een gat moet zitten???
Nadat we ons propvol gegeten hadden en een banaan meegenomen hadden, gingen we naar de Strip-trolley. Dit is een trolleybusje die bij verschillende hotels stopt op de Strip. Voor $5 hebben we een dagpas gekocht. In principe komt er elk kwartier een trolley bij de halte langs. We gingen met de trolley naar Premium Outlets, een groot Outlet winkelcentrum aan het einde van de strip. Heel veel winkels, van de bekende merken, maar ook veel onbekende winkels voor ons. We hebben hier een poosje rondgelopen, maar konden allebei niks leuks vinden om te kopen. We spraken nog een moeder en zoon uit Australie. Zij vonden de warmte hier veel prettiger dan bij hen. Omdat je hier niet van zweet, in Australië kleedden zij zich 4x per dag om. Nou….pffff….In het winkelcentrum kwamen we ook de Nederlandse familie weer tegen. Wat toevallig was dat weer….. We gingen tegen 13.00 weer op weg richting ons hotel.
We wilden lekker rustig aan doen vanmiddag, en hangen bij het zwembad. Nou de eerste trolley wilde ons niet meenemen, wacht maar op de volgende. Hij wilde ons niet afzetten bij de MGM Grand. (op de terugweg wilden vast wat hotels bekijken) En het duurde en duurde totdat de volgende kwam….Maar we werden afgezet bij MGM. Hier hebben we binnen gekeken bij de leeuwen. In het hotel is een groot leeuwenverblijf, waar je in een glazen tunnel doorheen kan lopen.
Vervolgens gingen we kijken bij New York New York. Om dit hotel gaat de Manhattan express. Dit is een grote achtbaan. Jeffry was meteen verkocht toen hij de achtbaan zag. Oké dan gaan we erin. Binnen in het hotel waan je je helemaal in New York. We sloten aan in de rij van de achtbaan. We vertellen niet wat deze kostte….Je bent maar 1x in Las Vegas toch? Het was een hele lange achtbaan. Jeffry vond hem super!!! (Hij zat natuurlijk ook klem in de beugels) Voor Marloes schokte de achtbaan wel heel erg heen en weer, en hij was erg hoog!!! Maar we hebben het gedaan! Via hotel Excalibur (een kasteel, met middeleeuws thema) liepen we op weg naar de Trolley halte. Ja maar waar zit de halte dan he? Aan de voorkant, zijkant of achterkant. Maar het kan ook onder het hotel zijn. Dit staat allemaal niet in het foldertje. Bij het eerste hotel vonden we geen halte, dus liepen we naar het volgende. Natuurlijk een heel eind verder. Inmiddels was het al 17.00 geweest. Dus besloten we om eerst maar te gaan eten. We kozen voor het Seafood en Ribbs Buffet in hotel Flamingo. Heerlijk, allerlei soorten vis, inclusief sushi, salades en spare-ribs. Nadat we eindelijk een halte van de trolley hadden gevonden waren we om 19.30 bij de camper. Pfff…wat een dag zeg. Eerst maar in het zwembad gedoken. Toen lekker gedoucht, en tegen 21.00 gingen we toch nog maar even de Strip op.

We wilden nog naar de fonteinen van de Bellagio, naar de Vulkaan uitbarsting bij The Mirage, en naar de show van Treasure Island. Die gisteren niet doorging. Toen we na een uur zitten in de Trolley eindelijk bij de Bellagio waren, zagen we de fontein net voor de laatste keer spuiten. Een kwartier later zou de volgende fontein-show zijn. Maar…. “during high windconditions the next show will be cancelled”. Grrr….we zijn blijven staan, maar na dat er drie shows gecancelled waren zijn we maar doorgelopen. Jammer hoor! Wel kwamen we nog een Amerikaan tegen die ook van Dyk heette (zie foto) ook hij was groot en sterk en had wat kenmerkende eigenschappen van de van Dijkjes. Gelukkig barstte de vulkaan bij de Mirage wel uit. Mooi hoor. Hoe een grote Fontein, met vuur en rode kleuren en rook, een vulkaan moet voorstellen. Die hebben we dus mooi gezien. Inmiddels was het tijd voor de show van TI. We stonden er al weer een kwartier te wachten, toen er uit de speakers klonk: “during high wind conditions, it’s to dangerous to perform…” Nou hier wordt je toch gek van. Waar was die wind dan toch??? Ze zijn hier niks gewend, volgens ons. Gelukkig voeren de gondels in Venetian wel. Ja dat was binnen. Dus hebben we hier nog even gekeken. We kwamen geen trolley meer tegen, dus zijn we maar helemaal terug gelopen naar de camper.
Tegen 0.30 uur waren we terug. Pfff…wat een dag zeg. We waren helemaal op. En als dit nou een geweldige dag was….we hebben leuke dingen gezien in Vegas, maar alles wat tegen kon zitten, zat ook ongeveer tegen. We hebben dus geen tijd gehad om te trouwen ; ) We hebben wel veel bruidsparen gezien. Nog één zo’n warme nacht en dan morgen naar Zion NP. Hier zal wel weinig mogelijkheid zijn tot internetten. Hopelijk is het er iets koeler.

Dag 9, 02-07-06

Vanochtend was het moeilijk wakker worden. We zijn om 7.00 opgestaan, omdat we anders pas erg laat in Zion zouden zijn.
We hebben nogmaals lekker ontbeten in Circus Circus. Hetzelfde ontbijt als gisteren, daarom gingen we ook weer. Na het eten even gauw de internetkaart van het café opgemaakt, door 2 dagen te updaten.
En toen op weg naar een supermarkt. Dit keer gingen we naar Albertsons. Dit was ook een enorme supermarkt, maar toch wel overzichtelijker dan de vorige. In een uurtje hadden we alles wat we wilden hebben. Inclusief drank, wat in Utah moeilijk te verkrijgen schijnt te zijn. Dus tegen 11.15 uur reden we richting Zion NP. Vanochtend legde Marloes de thermometer even voor de camper in de zon. Haha dat kon hij niet eens aan. De thermometer gaat tot 50 graden, en daar stond de temperatuur ook op. Binnen in de camper gaf hij 35 graden aan. Het was ook weer erg warm vannacht, maar we waren moe genoeg om heerlijk te slapen. We reden eerst weer een uur door de woestijn. Erg saai en vermoeiend. We werden er allebei slaperig van. Dus even gestopt en ons gekoeld met een koude natte washand. Bleek dat na de parkeerplaats meteen een ander landschap begon, met rotsen en bergen. Ja dat is ineens veel leuker om naar te kijken. De slaperigheid verdween gelijk.
We reden Utah in. Erg kleurrijk, rode, gele, bruine en zwarte rotsen wisselden elkaar af. We zagen een Harley Davidson dealer, maar deze was gesloten. Sorry Harrie. Harley Davidson Zion was het. Tja het is zondag he! Het was nog wel een eindje rijden naar Zion, en we moesten in Utah de klok een uur vooruit zetten. Tegen 16.00 waren we op de Watchman Campground in Zion NP. We staan aan een riviertje. Gelijk maar even afkoelen dus. Lekker het water in. Op de stroming van het riviertje gingen veel mensen met zwembanden voorbij. Op ons luchtbed konden we ons ook lekker laten meevoeren. Heerlijk even dit.

Om 17.00 besloten we toch nog even het park in te gaan. Je mag in Zion niet met je eigen auto/camper, je moet met de shuttlebus. Zion NP is een park in de canyon. In het dal van de rivier de Virgin. Om ons heen zijn rotsen van meer dan 500m hoog. We lieten ons afzetten bij Weeping Rock. Via een korte wandeling kwamen we bij een rots waar water uit sijpelde. Zag er wel leuk uit. Hier even rondgelopen en vervolgens weer met de shuttle terug naar de camping. We gingen vanavond lekker bbq-en. Een hamburger, steak en worstjes. Heerlijk hoor. Lekker sla er bij en wat brood met kruidenkaas. Helaas voor Jeffry mochten er geen kampvuurtjes gemaakt worden. Dit i.v.m. de grote kans op brand. Na het eten ging Jeffry nog even zwemmen. Marloes was erg moe. Dus maar niet zo laat slapen vannacht.

Dag 10, 03-07-06

Vanochtend zijn we om 7.00 opgestaan. Eigenlijk waren we nog wel moe, maar we lagen er gisteren al om 21.30 uur in. Dus lang genoeg geslapen! Tegen 8.30 reden we de camping af, en parkeerden we bij het visitorcenter. We gingen met de shuttle naar The Temple of Sinawava. Hier begint de Riverside-walk, die we vandaag gelopen hebben. We liepen eerst een stuk over een pad, de canyon in langs de rivier. Op een gegeven moment houdt het pad op. Hier kun je stoppen, of de Narrows in. Via de rivier dus. Je moet dan wel uitkijken voor Flash floods. De kans op Flash floods was vandaag “moderate”. Dus konden we wel de Narrows in.

We waren goed voorbereid op onze “Jezus-nikes”, waterdichte zakken, wandelstokken en Marloes met haar bikini aan. Nou daar gingen we de rivier in. Goed opletten waar je ging staan, met al die gladde stenen en soms harde stroming. Toen mensen op een gegeven moment tot hun middel door het water gingen, twijfelden we wel een beetje. Doen we dit wel? Er gingen ons wat mensen voor. Onder andere iemand met een baby op de rug. Nou dan wij ook maar. Marloes was nat tot aan het bovenstukje van de bikini. Bij Jeffry kwam het water net boven zijn navel. (niet eerlijk). Koud!!! Maar wel erg gaaf. We gingen een aantal bochten om, door en soms weer langs de rivier over droge stukken. Er kwam nog ergens een watervalletje de rotsen af. En de rotsen boven ons waren hoog. We liepen bijna constant in de schaduw. Na 2 uur lopen zijn we maar weer terug gegaan, want dat was alweer een heel stuk. En wie kwamen we tegen op de terugweg? Dezelfde familie weer. Nou ja zeg…het lijkt wel of we zendertjes hebben. Met de shuttle zijn we op de terugweg nog gestopt bij Zion Lodge. Vanaf hier kon je een korte trail lopen naar de Lower Emeraldspool. Dat wilden we nog wel even. Heerlijk in de zon. (hoewel het dan ook gelijk zweten was.) Er was aan het einde een hoge rots waarvan een watervalletje in de Emeraldpool viel. Wel leuk om te zien. We zijn maar niet verder gegaan naar de Middle en Upperpool i.v.m. de tijd. Dus met de shuttle terug naar de parkeerplaats. Naast de camping (waar ook het visitorcenter en de parkeerplaats waren) zijn we, om af te koelen, nog even de rivier in gegaan. Lekker op de autoband die we gekregen hadden van onze buren gisteren. Even de stroomversnellingen meepakken. Leuk was dat, alleen af en toe je kont omhoog, zodat je geen steen meepakte.

Tegen 15.00 uur vertrokken we richting Bryce Canyon. We moesten in Zion nog door een tunnel uit 1928. Die zo laag is dat we er onder escorte door moesten. Omdat de camper te hoog was. Dit hield in, dat wij door het midden van de tunnel moesten rijden over beide weghelften en dat de ranger het verdere verkeer tegen hield. Gelukkig raakten we de bovenkant van de tunnel niet. Onderweg werd de lucht steeds donkerder. En ja daar kwam het, een flinke regenbui. Gelukkig klaarde het ook weer op voordat we in Bryce aankwamen. We hadden gereserveerd bij Ruby’s inn. Nadat we ingecheckt hadden zijn we uit eten gegaan. Er was namelijk een buffetrestaurant. Weer heerlijk gegeten. We zaten echt in een Europese hoek, met Denen en Noren om ons heen. Het valt ons op dat ze bij de spare-ribs overal de botjes al tussen uit gehaald hebben. Apart!Omdat het nogal bewolkt weer was, zijn we niet meer naar Bryce Canyon NP gegaan, waar mooie zonsondergangen zouden zijn. We bewaren Bryce maar voor morgen. Erg warm is het niet hier, 22 graden. Dus zijn we vanavond lekker in de hot tub gegaan. Heerlijk een warm bubbelbad buiten. In Las Vegas hadden we die behoefte niet zo, maar nu…..lekker warm geworden. Tegen 21.30 heeft Jeffry nog weer even een kampvuurtje gemaakt, met het hout uit Yosemite. (van de overkant van de rivier). We zijn allebei wel moe. Dus zo laat zal het niet worden vanavond. We staan trouwens op een eng plekje. Op het bovenste terras van de camping, maar op een hoek, waar de camper nog net oppast. En nog scheef ook.

Dag 11, 4-07-06 (Independence day)

Vanochtend weer om 7.00 opgestaan. Heerlijk geslapen vannacht. Lekker onder een warme deken. We zaten namelijk weer op ongeveer 9000 feet hoog, (uitgerekend is het ongeveer 3100 meter) en het zou ’s nachts ongeveer 8 graden zijn. ’s Ochtends nog even gebeld, helaas kreeg Jeffry niemand te pakken. Maar Erik is geslaagd!!! GEFELICITEERD!
Om 8.45 reden we richting Bryce Canyon NP. Hier hebben we eerst de scenic drive helemaal naar het eindpunt gereden, en toen op de terugweg de viewpoints bekeken. Het zag er mooi uit, al die Hoodoo’s. (net zoiets als stalagmieten in grotten) Mooie rood, oranje en geel gekleurde rotsen. En natuurlijk weer hoog.

We vonden Bryce pas echt mooi worden toen we de combinatiewandeling gingen doen van de Queensgardentrail en de Navajoloop. We liepen tussen alle hoodoos door. Heel sprookjesachtig en het park steeg enorm in onze achting. Van wel mooi op de viewpoints tot helemaal geweldig als je er tussendoor loopt. Wauw hee!!! We hebben zo’n 2 uur over de hike gedaan. Eerst van Sunsetpoint naar sunrisepoint gelopen. Toen helemaal naar beneden, en vervolgens weer helemaal omhoog naar Sunsetpoint. Dat omhoog gaan was zwaar. Zeker met deze ijle lucht hier. Het leek wel alsof we astma hadden. Maar het was het waard!
Onderweg nog mensen uit Florida gesproken, en mensen uit Oregon waarmee we gisteren een stuk op hadden gelopen met de riversidewalk. Leuk dat je ze hier weer tegen komt. En wat zijn alle mensen toch aardig. Iedereen wil een praatje met je maken. In Nederland zeg je hallo, als je iemand passeert, maar hier is het standaard: “Hello, how are you doiing today? En dan ontstaan er constant gesprekjes.
Een bepaald stuk van de trail was afgesloten, het stuk Wallstreet, er was op 23 mei een hele hoop ingestort. We hebben even gekeken, maar het zag er ook echt onbegaanbaar uit. Gelukkig was er nu een ander pad. Nadat we Bryce gezien hadden, lekker noodles klaargemaakt, even boodschapjes gedaan in Ruby’s inn, en toen maar gaan rijden richting Capitol Reef NP, via de Scenic Byway 12. Het was toen 15.00.Onderweg merkten we geregeld dat het 4 juli was, overal vlaggen buiten, mensen met T-shirts van de Amerikaanse vlag, heel rustig in Bryce, en af en toe een dorpsfeest.
Op de radio werd herkenbare reclame gemaakt, over het vuurwerk afsteken vanavond: “ Make sure, you have tomorrow as much fingers, as you start with today!” Het was een hele mooie route. Tussen de rode rotsen door, op een gegeven moment aan beide kanten van de weg een afgrond. (voor Marloes iets minder dus ; )) En later door het bos, weer over de 9000 feet heen. Overal liepen hertjes. Echte Bambi’s. We zagen ook nog een bord van de “Turn about Ranch” (van de tv serie van Etter tot Engel). Alleen duurde de route voor ons wel erg lang. Tegen 18.00 waren we eindelijk in Torrey, waar we 1000 lakes RV park gereserveerd hadden. Maar de mevrouw achter de balie maakte alles weer goed. Zo aardig weer. We hebben gelijk een toepasselijke stikker gekocht: I survived Utah’s Hiway 12! En er waren wasmachines. Dus vanavond onze goed gebruikte handdoeken maar eens gewassen. Jammer dat de droger alles niet helemaal droog maakte. Nu hangt de hele camper vol met was. En nog iets moois….er is internet waarbij we kunnen uploaden. Dus morgenochtend gaan we even internetten. Lekker macaroni gegeten met een wijntje en een biertje, gedoucht, en wie weet zien we nog vuurwerk vanavond… Het was vandaag lekker weer, 26 graden, wel bewolkt, maar nu vanavond is het nog heerlijk 20 graden. Het is een mooie camping, met de rode rotsen van capitol reef op de achtergrond.

dag 12, 05-07-06

Vanochtend was het erg fris, het had flink gewaaid vannacht, maar volgens de eigenaar van de camping was dat heel normaal, als je tussen 2 bergruggen in stond. Lekker een gekookt eitje op brood gegeten en nog even geïnternet voordat we vertrokken.
Om 9.15 reden we weg, nog niet wetende dat we de mp3-speler/USB stick van Jeffry in de computer hadden laten zitten. We reden eerst door Capitol Reef NP. We besloten om er gewoon door te rijden en af en toe te stoppen i.v.m. de tijd. We stopten bij een punt met indianentekeningen op een rots, bij een schooltje uit de 1892, en we kwamen mooie rode langwerpige rotsen tegen. Aparte vormen allemaal. Capitol Reef Hoort bij het Colorado Plateau. Toen we zo’n 2,5 uur onderweg waren, en we het over internet hadden, bedachten we ineens, dat onze usb-stick nog in de computer zat. SHIT! Dat is balen, terugrijden zou echt te ver zijn. Dus besloten we te bellen als we in Monument Valley waren. Misschien konden ze hem naar Nederland sturen en de kosten op onze credit-card afschrijven. Uploaden zouden we deze week dan nog via ons fototoestel kunnen doen, met USB aansluiting.

We reden via de Bicentennial Highway 95 richting Blanding. We kwamen langs Glenn Canyon, Wauw hee, dat was even mooi. Een echte canyon, die we van bovenaf zagen, met de rivier er onder in. Bij Hite Overlook zijn we gestopt. Dit was helemaal geweldig. Van heel hoog, keken we op Lake Powell en op de Colorado rivier. Weer zo’n hoogtepunt. Het was inmiddels al erg warm, en zweten voor ons.We reden verder, gingen over de Colorado heen, deze weg was nog veel mooier dan de weg van gisteren! Constant een andere omgeving, en verschillende kleuren om ons heen. We konden wel foto’s blijven schieten.
Bij Natural Bridges zijn we even van de weg af gegaan en hebben we de scenic drive gereden. Bij drie natuurlijke bruggen kon je stoppen en er heen lopen. Dit waren kleine stukjes, maar voor ons, net uit de airco stappend, was dit echt een opgave. Zo warm, dat we even snel een foto maakten en maar weer terug gingen. Pfff…zulke natuurliefhebbers zijn we dan ook weer niet he. Op de parkeerplaats wat brood gesmeerd en macaroni van gisteren opgebakken, en toen op voor het laatste stuk.
Monument Valley zagen we al van grote afstand liggen. Constant stopplekken voor foto’s genomen. Het was ook zo mooi, met de zon die de rotsen kleurde. Tegen 18.00 waren we eindelijk bij Gouldings, onze camping. Bijna elke dag rijden is toch wel veel, als we elke dag nou eens een uurtje eerder aankwamen… (nou morgen mogen we de tijd weer een uur terug zetten) We hebben gelijk met de camping van afgelopen nacht gebeld, en het was zo geregeld. De MP3speler wordt naar Nederland gestuurd. We zijn nog even naar het visitor center gereden in Monument Valley. Om een jeep-tour te boeken voor morgen. We konden dit ook op de camping doen, maar we wilden liever met indianen mee. Monument Valley ligt in het Navajo-reservaat. Je ziet gelijk dat de indianen een stuk armoediger leven dan de Amerikanen. Ze kijken ook wat minder vrolijk. Terug op de camping, lekker vlees gebarbecued, en aardappeltjes met sla gegeten. Na het eten even gezwommen (in het binnenbad, en het is buiten 30 graden) en daarna gedoucht. We staan midden tussen de rode rotsen en vanuit ons raampje in bed, zien we Monument Valley liggen. We hebben weer een mooi plekje gekregen op deze camping, en er is gratis internet. We zitten wel binnen, omdat er allemaal zand voorbij komt waaien, wat niet echt prettig is.

Dag 13, 06-07-06

Vanochtend stonden we lekker met de zon op. Wel op tijd, omdat we om 9.00 een jeep-tour hadden. Eerst nog gauw even een dag ge-update op internet. Om 9.00 vertrokken we, helaas niet met de jeep met open dak, wat we wel hadden afgesproken. Met een dichte jeep dus. Nou ja…volgens de indiaan die ons begeleidde: “Sometimes things change” Ja lekker gemakkelijk, maar we zijn toch maar ingestapt, anders hadden we ook niks. We kregen een privétour door alle tribals heen. Erg mooi, en hobbelig. De indiaan legde ons van alles uit, over de Navajo-indianen, en over de rotsen. We vonden alleen dat hij meer op een Colombiaans maffialid leek, maar we hebben het overleefd. Hij speelde af en toe op een indiaanse fluit, hij was dat aan het leren, zei die, het klonk al wel net echt. Geweldige foto’s gemaakt vinden we zelf. Er werd overal een link gelegd naar John Wayne, er zijn ook veel western films hier opgenomen. Herkenbaarrrrr!
Na de tour zijn we nog even over de indianenmarkt gelopen en we hebben een mooie dromenvanger en vredespijp gekocht. Past mooi bij onze pijpenverzameling ; ) (we hebben al een waterpijp uit Turkije). Toen op weg naar de Grand Canyon. We mochten de klok weer een uur terug zetten. Geluncht bij de Burger King. Voor Jeffry was er een 4-dubbele cheese-bacon burger. Die moest natuurlijk geprobeerd worden! It was very gooooood!!! Onderweg een flinke regenbui gehad, met op de radio heel toepasselijk Phill Collins met “I wish it would rain down on me”.
Maar toen we bij de Grand Canyon aankwamen scheen af en toe het zonnetje weer, wat de rotsen heel mooi kleurde. Wauw hé, wat een uitzicht, en wat een afgrond onder ons. En wat groot zeg! Heel ver onder ons zagen we de Colorado rivier lopen. We zijn via Desertview het park ingereden, en via de uitzichtpunten naar Grand Canyon Village gereden. Wat doen sommige mensen toch eng voor een foto. Ze zoeken echt het uiterste randje op, ondanks alle waarschuwingen. Eén misstap en dat was het dan. Zo gelijk was de grond ook weer niet en het had net geregend. Gevaarlijk hoor! Tegen 17.00 stonden we op de camping, midden in het bos, alleen weer zonder voorzieningen. Toch weer even zuinig zijn met de apparaten zoals de laptop, fototoestellen en videocamera. We hebben bloemkool gegeten met aardappeltjes, Jeffry was de kok van vandaag! Hij deed zelfs de afwas, soms is het een echte gentlemen. Wat een luxe voor Marloes!
’s Avonds met de shuttle naar Yavapai-point geweest om de zonsondergang te bekijken. We waren precies op tijd. Maar wat was dit mooi zeg. Geweldig moment! Zeker de moeite waard. Daarna lekker gerelaxt, foto’s bekeken en wat tijdschriften gelezen.

dag 14, 07,07,06

Vanmorgen was het dan eindelijk zo ver, we gingen een helikoptervlucht maken over de Grand Canyon. Tegen 8.00 opgestaan, en tegen 9.00 vertrokken we naar Grand Canyon Airport. Bij Papillon Helikopters moesten we ons melden om 9.30 uur. We werden gewogen en kregen een veiligheidsfilmpje te zien.

Tegen 10.00 werden we omgeroepen we mochten vertrekken. We waren allebei helemaal niet zenuwachtig. Zelfs Marloes niet. (maar die moest wel 2x plassen voor vertrek.)En nu komt het leukste: Omdat Marloes de lichtste persoon was die meeging (ha, dat doet je goed toch) mocht ze voorin zitten naast de piloot. Waren wij blij dat we met Amerikanen vlogen en niet met een ander Nederlands stelletje dat naast ons wachtte. We gingen samen met een opa en een kleinzoon in een rolstoel. Het was een flinke kleinzoon hoor. In de helikopter tillen moest met 4 man gebeuren en met moeite. We hadden Patricia als pilote. Ze leek niet veel ouder dan Marloes en bijna net zo knap hah. Helemaal in de gordels gehesen, koptelefoon op, en toen gingen we…Binnen een paar seconden waren we van de grond. Wauw dat was al gaaf! Heel soepel verliep het, niet scheef of zo, zoals op tv altijd gebeurt (bij medicopter 117) We vlogen eerst 5 min. over bos, omdat we nog geen toestemming hadden om over de Canyon te vliegen. Maar zelfs dat was mooi. En dan ineens houdt het bos op, en is er een enorme afgrond. Zo hé, dat is gaaf. Je zou er emotioneel van worden. Oooh….en Marloes had natuurlijk een superuitzicht die kon voor zich, onder zich en opzij kijken, en ondertussen zien wat de pilote allemaal deed.
We kregen een verhaal verteld over de Canyon, eerst in Engels en later zelfs in het Nederlands. De eerste keer deze vakantie dat er iets in het Nederlands is. We vlogen mooi over de Colorado heen en over andere riviertjes, en zelfs tussen de rotsen door. Dit was echt onbeschrijflijk, en absoluut het geld waard. We hadden een vlucht van 20 min. genomen, maar we zaten veel langer in de helikopter. Het was echt 20 min. over de Canyon vliegen en de rest kreeg je er gewoon bij. We hebben enorm genoten. We hadden ook een hele subtiele landing. Nou en zo mooi als de zon op de Canyon scheen toen wij vlogen, we waren nog geen 5 min. binnen of er was een enorme hoosbui, met onweer. Jeffry stond helemaal te trillen eenmaal op de grond, zo geweldig was dit. We kochten de foto die er van ons gemaakt was, hier was ook een soort diploma/oorkonde bij, dus dat wilden we wel. En het bleef regenen…dus wij zijn maar doorgereden naar het IMAX theater ook in Tusayan. Zijn we ook in een Amerikaanse bioscoop geweest, waar ontzettend veel popcorn gegeten werd. Er hing een ontzettende vreetlucht. We kregen een film te zien over de ontdekking van de Canyon. Over de indianen en over de pioniers die over de colorado voeren. En dat dus op zo’n megagroot scherm wat rond is. Heel mooi! Daarna regende het nog steeds. Dus zijn we bij Wendy’s gaan lunchen, die hadden we nog niet gehad. Maar dit keer met een salade bij de hamburger, toch wat gezonder en lekker. En vierkante hamburgers dat is dus meer vlees voor je geld. Toen we buiten kwamen was het eindelijk droog. We zijn met de shuttlebus de andere kant van de Canyon opgeweest, en hebben de uitzichtpunten bekeken. Ondertussen hebben we ook nog een stuk van de Rimtrail gelopen, het zonnetje scheen, dus het was zonde om alles met de bus te doen toch?Mooi hoor die uitzichtpunten, maar de met de heli was alles mooier en intenser.

We zagen nog wat herten en de Grand Canyon stoomtrein. We hebben een boek gekocht “Death in the Grand Canyon”. Over de vele doden die er vallen en gevallen zijn. Het zijn er toch zo’n 12 per jaar, ook nu nog. Het was een Engels boek, maar het leek ons heel boeiend. De verkoopster vond het wel erg grappig dat buitenlanders een Engelstalig boek kochten.
Nu bakt Jeffry pannekoeken. We gaan maar niet voor de zonsondergang vanavond, het is namelijk erg bewolkt. We staan nog een nachtje op dezelfde camping.

Dag 15, 08,07,06

Nou wat een ROT dag!!! We begonnen zo goed vanmorgen. Vroeg opgestaan, even naar huis gebeld en klaar om een flinke rit te maken vandaag. Zo ver mogelijk richting San Diego.
Nou we waren het park nog niet uit, of de motor van de camper viel uit, tijdens het rijden. We konden nog net van de bult afrijden naar de Park entrance, en de camper parkeren op een zijweggetje. Wij eerst maar eens kijken wat het kon zijn. De emergency start werkte niet. Er was geen zekering stuk. De accu laadde niet bij en was leeg.
We belden Travellers Assistance van Cruise America. Eerst 10 min. in de wacht staan en vervolgens moesten we over een half uur terugbellen. Dan had ze gekeken of ze iets kon regelen voor ons. Wij na een half uur terugbellen, met het mobieltje van een parkranger die overigens heel behulpzaam was. Er zou een tow-truck komen, een sleepwagen dus, die ons naar de garage in Grand Canyon Village zou brengen. De camper werd na een half uurtje achterop de wagen gezet, en we werden naar de garage gebracht. De eigenaar van de garage vertelde: als er een onderdeel nodig was, zou het pas maandag of dinsdag worden voordat het gemaakt kon worden. (vandaag is het zaterdag). Dus was het verstandiger als we de camper niet van de tow-truck afhaalden. Dat leek ons dan ook wel, die gok wilden we niet nemen. We konden volgens de man van de garage beter naar Flagstaff gesleept worden, maar Cruise America dacht daar anders over. Dus toch de camper van de sleepwagen af. De accu wilde niet bijladen. De dynamo bleek stuk te zijn, en er moest een nieuwe dynamo komen. Die hadden ze hier niet. Maar in Flagstaff ook niet. Voor dinsdag kon de camper niet gemaakt worden.
Dus maar weer met Cruise America bellen…(en weer een half uur aan de lijn). De man van de garage had al een hotelovernachting voor ons vastgezet, op kosten van Cruise America. Er moest een andere camper deze kant op komen volgens Cristal van Cruise America. De vestiging in Flagstafff was gesloten. Vanuit Phoenix zou er vandaag nog een nieuwe camper voor ons komen. Over een uur konden we bellen voor de tijd. Na een uur (plus wachttijd aan de telefoon) kregen we te horen dat er geen 22ft campers op voorraad waren, dus werd er een camper van 25ft gebracht. Oké dat is voor ons niet zo erg, de camper is dus luxer en groter. Tegen 7 of 8 uur vanavond zou de camper bij de garage gebracht worden.
Het was inmiddels al 14.00 dus we hadden er al flink de balen van. Maar we hoefden gelukkig niet hier te blijven, en we kregen vandaag nog een nieuwe camper. We zijn nog maar weer naar de Canyon gegaan, hebben vast wat boodschapjes gedaan en even wat gegeten. Tegen 19.30 in stromende regen en onweer (het was de hele dag zonnig) kwam onze nieuwe camper. Wauw!!! Eentje uit 2005, veel luxer, met cd speler, oven, een extra bed. Nou alles was gewoon mooier dan in de vorige camper. Een dikke pleister op onze zere wond dus. Volgens degene die hem bracht, hoefden we niks te tekenen (wat wel gebruikelijk was) ze wilden van Cruise America, dat we gewoon zo snel mogelijk weer op weg konden.) En tegen 20.00 uur reden we dus in een camper, nog een slag groter.
We besloten een uurtje te rijden, omdat er bij Williams (wat een leuke plaatsnaam ; )) een KOA was. (grotere bekende camping, waar we waarschijnlijk wel terecht konden)En dat was zo. Er was een nachtregistratie, waarbij je zelf een plekje kon uitzoeken en dan de volgende ochtend kon betalen. We waren er dus in het pikkedonker heen gereden, omdat het om 20.30 gewoon donker is. En vanmorgen vertelde de man van de sleepwagen nog, dat hij per week 20 keer moest slepen na een aanrijding in het donker met wild. Dat bleef ons gelukkig bespaard. Het rijden met deze camper ging overigens goed hoor.
Op de camping tegen 21.15 uur, zijn we nog maar even lekker gaan douchen, want dat hadden we ook al 2 dagen niet gedaan. (er was geen douche). De camper ingeruimd en op tijd gaan slapen. Morgen proberen we in een keer naar San Diego te rijden, dan klopt de rest van de reserveringen ook nog. We houden alleen wat minder tijd over voor San Diego, en we gaan nu een dag later naar Sea World. Na Sea world moeten we dan nog naar LA rijden. Het was niet onze voorkeur, maar zo hoeven we niks te laten schieten. Deze gebeurtenis was natuurlijk precies wat Marloes zo eng vond voor de vakantie. Gelukkig gebeurde het niet in de middle of nowhere, en is er met ons niks gebeurd, en werden we dezelfde dag nog geholpen. Dus we hebben er nog steeds zin in! Ohja…alle kosten zijn natuurlijk gewoon voor Cruise America!

Dag 16, 09-07-06

Vanochtend zaten we om 7.00 al op de weg. Omdat we vandaag een heel eind moeten rijden.
Om 8.00 reden we al op de “Route 66”. Weinig van te merken in het begin, maar het plaatsje Seligman was nog helemaal in de trend van toen. Ouderwetse auto’s, reclame, en overal route 66 borden. Leuk om langs te rijden. Ook in Hackberry stond nog een ouderwetse benzinepomp, met van die “Grease auto’s”, oude borden en een souvenirshop. Leuk winkeltje met allerlei Elvis dingen en route 66 natuurlijk. We reden langs het spoor, waar ontzettend lange goederentreinen langs reden met soms wel 100 wagonnetjes.

In Kingman zagen we weer een Harley Davidson shop. Maar het is weer zondag dus, ook deze was dicht. Jammer Harrie. Nadat we getankt hadden, namen we een broodje mee van Subways. Marloes was van plan er 2 te bestellen, maar het was zo’n groot brood, dat ze er maar 1 meenam, daar hadden we samen ook best genoeg aan.
We reden langs Lake Havashu. Wat waren we hier graag gestopt om te zwemmen zeg. Ooh…het was zo warm buiten, en dan zo’n groot blauw meer in het woestijnlandschap, met allemaal bootjes en jet-ski’s. Het bleef bij even bootje baden i.v.m. de tijd. En mooie strandjes waren natuurlijk niet gratis. We reden nog langs Joshua Tree NP, maar zijn ook hier doorgereden. (dit park hadden we sowieso niet in de planning). Om Los Angeles te omzeilen namen we wat binnendoorwegen.
Helaas vertelde de landkaart niet, dat dit door de bergen was, en dat je over 30 mijl bijna een uur deed. Wel was het heel mooi, cactusvelden en vervolgens weer hele groene stukken en oude dorpjes. Na een zandstorm een paar regendruppels en heel wat droge monden kwamen we tegen 19.00 eindelijk aan op de camping Mission Bay in San Diego. Wat een lange dag! Het is weer een grote parkeerplaats aan de baai. Wel geeft het een apart gevoel, dat overal hoge hekken om staan, dat je een pasje nodig hebt om te komen en gaan, en dat er constant security rondrijdt. Wat is er mis hier denk je dan…maar nog niks raars gezien. Helaas is ook hier weer geen internet.
We hebben macaroni gemaakt (dat pak is nu ook mooi op), nog even rondgelopen, en lekker gedoucht. Morgen gaan we naar Sea World. Dat is mooi dichtbij.

Dag 17, 10-07-06

Vandaag tegen 7.45 waren we allebei wakker, en dus zijn we maar opgestaan. Het zag er nog niet zo zonnig uit. We hebben Agnes even gebeld voor de verjaardag. Gefeliciteerd! Tegen 9.00 reden we langs de library, (voor internet) helaas ’s ochtends gesloten.
Op naar Sea World! Hier waren we tegen 10.00. Het was erg dichtbij, ook aan de Mission Bay. Hier zagen we gisteren dus vuurwerk van! Eerst in het programmablad maar even gekeken wanneer de show’s waren. Om 11.00 was de Shamushow (orka’s). Dus konden we eerst even in Shipwreck Rappids. Van die ronde bootjes zoals de Piranha’s in de Efteling. Wow, de waarschuwingen “You will get soaked” stonden er niet voor niks. Hier kan Nederland nog wat van leren. Helemaal drijfnat kwamen we er uit. Maar het was al erg warm en onbewolkt, dus heerlijk even. Leuk was dit! Ga je in Nederland vlak langs een waterval, nou hier er gewoon doorheen hoor!
Vervolgens zijn we naar de Shamu-show gegaan. We zijn niet in de Soaked zone gaan zitten, we waren toch nog nat. Gaaf hoor, wat ze met de Shamu’s kunnen, en wat zijn die groot. De mensen in de Soaked zone waren dus drijfnat, want de orka’s spetteren met hun staart bakken water over de rand van het bassin heen. Grappig om te zien.

Hierna gingen we naar de Journey of Atlantis, een waterachtbaan. Wauw een achtbaan die door het water gaat. Nou op eerste rij ben je weer helemaal doorweekt! Superattractie!De dolfijnshow was ook leuk om te zien. Dit keer zaten wij ook in de soaked zone, maar net te hoog om nat te worden helaas. En er was een hele leuke zeeleeuwenshow. Komisch met clowns. Er was nog een 3d film, zoals in de Efteling met brilletjes. Ook hier werd je nat en weggeblazen. Het ging over de Haunted Lighthouse. Lachen! Op de tribunes waren we levend aan het verbranden. (we zijn goed verkleurd vandaag)
Wat een warme dag zeg! Maar erg leuk! In Dolfinarium kunnen ze hier nog wat van leren! Het was echt een park zoals in Rollercoaster Tycoon. (vooral nr. 3) met al die soaked dingen. Herkenbaar!
Tegen 17.00 gingen we het park uit. Nog even langs de Library. Helaas konden we hier wel internetten, maar mocht je niks uploaden. Grrr…hadden we eindelijk internet gevonden. Nou dan maar op naar LA.
Via de snelweg langs de kust vingen we al de Passific Ocean op. Met al die palmbomen weer een geweldig gevoel. We gaan nu gewoon naar LA. Onderweg op een parkeerplaats wat eten klaargemaakt. Een diepvries Chicken Teryaki. Niet echt veel, maar goed te eten, en snel klaar. Hierdoor reden we na de avondspits LA pas in. Nog was het druk. Over een snelweg met 7 banen dezelfde richting op. En dan nog zo’n slechte weg, hobbels, waardoor alles in de camper rammelt. Pas in het donker waren we bij onze camping. Dockweiler Beach. Op het strand kamperen. Gaaf! We hebben lekker een vuurtje gemaakt in de Fire-ring op het strand en een wijntje en biertje gedronken op Agnes. Op de achtergrond de vliegtuigen, die opstijgen vanaf LAX. Wat een lawaai zeg, we zitten vlak naast de opstijgbaan. Nou ja dan maar oordopjes in vannacht.

Dag 18, 11-07-06

Vanochtend heerlijk wakker geworden door een duik in de zee. Het eerste wat we deden vanochtend tegen 8.00. Echt warm was het water alleen niet. Hoge golven zeg! We werden niet bewaakt door een lifeguard helaas. Het torentje bij ons was onbezet. (anders zou hij ook alleen op ons letten, omdat er verder nog niemand was haha). Nog wel zelf ff de lifeguard uitgehangen.
Tegen 9.30 vertrokken we richting Universal Studios in Hollywood. Dit stukje kun je in principe in een half uurtje rijden. Wij waren er om 11.00. Het was erg druk onderweg. We konden de weg wel redelijk makkelijk vinden. En omdat onze RV te groot was voor de parkeergarage mochten wij op de Prefered Parking gaan staan. (een plek die eigenlijk $10 duurder was, en dichtbij de ingang van het park). Hup $10 verdiend.
We hadden Front Of Line tickets besteld via internet, en konden dus zo doorlopen bij de ingang. We kregen een pas aan een keycord die we om moesten doen. Stond wel stoer! Bij iedere attractie mochten we de rij (die soms 25 min. was) overslaan en gelijk instappen. Het voelde wel heel aso, maar daar hadden we toch ook voor betaald. We deden eerst de Studio Tram Tour. Je komt langs allerlei filmsets, waar de film dus echt mee gemaakt is. O.a. War of the Worlds, King Kong, Desperate Housewifes en The Fast en the furious. Ook worden er dingen nagesimuleerd, zoals een overstroming, en een metrostation wat in brand vliegt. (lijkt op de tour in Disney Studios in Disney land Parijs, maar dan veel uitgebreider, en langs echte sets) Helaas geen echt filmsterren gezien.
Er waren diverse shows in het park. De show van Waterworld was erg spectaculair, en met echte acteurs die wel eens op tv komen. Er was een show over allerlei special effects, waarin het publiek kon meedoen, een show met vuur en allerlei attracties. Er was een leuke wildwaterbaan, Jurrasic Park, en een leuke achtbaan waarin je voor en achteruit ging, The Mummy, en 3d Films, van Shreck en Terminator 2. Onze dag vloog voorbij met onze Fastpassen. We konden bijvoorbeeld de achtbaan wel leuk 2x achter elkaar doen, en Jurrasic Park.Ohja en ik vergeet Van Helsing, het spookhuis. Maar die wil ik (Marloes) ook liever vergeten. Er liepen echte “engerds” (acteurs) rond in het donker, die mij steeds moesten hebben. Aan het eind van de dag hebben we onze eerste Amerikaanse Pizza-slice gegeten. Aan een slice per persoon hadden we genoeg : )
Vervolgens zijn we naar Hollywoodboulevard gegaan. Hier liggen de sterren in de “Walk of fame”. We zijn langs Mann’s Chinese Theater gegaan en langs het Kodak Theater (Van de film premières). Hier lag de rode loper al klaar en de security was er ook al. Morgen worden de sport awards uitgereikt. We hebben het Hollywoodsign ook nog even op de foto gezet, en toen werd het donker, dus besloten we maar terug naar de camping te gaan. Jeetje om 20.30 vertrokken en om 22.00 waren we op de camping. Het was weer heel druk. Maar dit keer frustreerde de bewegwijzering ons nog veel meer. Overal pas na de kruising de wegen aangeven. Er waren veel meer wegen dan in de atlas en niet alles liep zoals Marloes de atlas las. Op andere momenten kon Jeffry niet de juiste baan nemen, zonder aangereden te worden. (wie gaat er dan ook s’avonds laat nog met een camper van 25ft rondrijden) tja wij dus. We moesten dus weer een alternatieve route verzinnen. Pff…misschien had een Tom Tom of Henk Henk het hier wel beter geweten.
Maar eenmaal op de camping besloten we toch ook maar te genieten van onze laatste kampeeravond. We zijn (misschien gestoord) maar nog lekker een steak gaan barbecuen. Die hadden we nog, en zonde om weg te gooien toch? Gelijk de drankvoorraad er maar doorheen gedronken. Daarna konden we lekker slapen snurrrrrrrk….

Dag 19, 12-07-06

Het is te erg voor woorden wat wij vanochtend ontbeten hebben. We hebben een broodje hamburger gehad met bacon en uien en champignons. We hadden namelijk nog hamburgers en de rest was nog over dussss. Ach en de Amerikanen ontbijten toch ook hiermee? Het ging er wel in in iedergeval. Toen maar eens begonnen met opruimen. Vandaag moesten we de camper terugbrengen. Dus koffers ingepakt, alles opgeruimd of weggegooid en de boel schoongemaakt.
Tegen 10.00 waren we helemaal klaar. We wilden nog een dagje van het strand genieten. Dus reden we eerst naar Venice Beach. Hier even kort gekeken, (hier heb je Musscle Beach en de Venice Boardwalk, al die sportende mensen op het strand). We zijn doorgereden naar Santa Monica, ietsje verder op. Om op de parkeerplaats van het strand te parkeren moesten we $24 betalen, dat wilden we niet natuurlijk, Hollanders als wij zijn. Dus hebben we hem iets verderop geparkeerd voor $1 per uur. We wilden toch maar 3 uurtjes. Scheelde dat even. En het was echt nog geen 100 meter van het strand. Weer $22 verdiend.
We zochten een plekje op het strand. Het was een megagroot strand, dus plaats zat. We zaten nu dus echt op het Baywatch strand, inclusief de lifeguards. Het viel Jeffry wel op, dat ze geen siliconenborsten hadden, en niet heel blond en bruin waren. Het waren gewoon stoere vrouwen, wel met oranje bikini en zo’n plankje. Weg is je droombeeld dus. Gelukkig was er ook nog ergens een mannelijke lifeguard. De zee was niet koud, maar wat een golven zeg. Marloes kon niet blijven staan, je voelt je benen gewoon onder je wegzuigen. Dus maar niet te ver het water in gegaan. Jeffry natuurlijk wel weer, die moest de hoogste golf zoeken. Wel lekker en leuk dit nog even.
Na het zwemmen en zonnen zijn we nog even de Santa Monica Pier opgeweest, de pier met kermis. Het was alleen echt een kinderkermis, en zoveel leuke strandwinkeltjes als in Scheveningen hebben we hier niet gezien. Maar wel heel gaaf dat we hier gewoon geweest zijn. Tegen 14.00 gingen we op weg, om de camper weg te brengen. Hij moest voor 15.00 terug zijn. Volgens de routeplanner een stukje van 20 min. En daar komt het frustrerende weer, wij waren er pas om 15.10 uur. Wat een verschrikkelijke wegen, drukte en bewegwijzering toch hier. Pfff….Zelfde verhaal als gisteravond. Maar alles was in orde, er werd niet eens echt gekeken naar de camper. Hebben we daarvoor gepoetst?
De shuttle die door Cruise America geregeld was, zette ons af bij Howard Johnson Airport Hotel. Hé en wat zat hiernaast een Denny’s. Laten we die nou nog gemist hebben deze vakantie. Aangezien we vanmiddag helemaal niet gegeten hadden, gewoon vergeten (misschien door ons vullende ontbijt) hadden we tegen 17.00 wel trek gekregen. Dit was echt heerlijk eten. Het was geen fastfood. We hebben heerlijk een steak met shrimps gegeten, met country potatos en tomaat. En vooraf een frituurmix. Prima afsluiter van de vakantie dit. In de buurt van het hotel was verder weinig anders dan de Airport, dus hebben we ons vanavond maar op de hotelkamer vermaakt met de tv.

Dag 20 & 21, 13-07-06 & 14-07-06

Vanochtend ging onze wekker om 7.00. Onze spullen stonden al mooi ingepakt, dus even gauw douchen, en aankleden. We besloten gebruik te maken van het ontbijtbuffet in het hotel. Nog één keer Amerikaans eten. Tegen 8.15 namen we de shuttle van het hotel naar de Airport. We moesten in een hele lange rij wachten voor het inchecken. Maar we waren er op tijd, dus na een uur wachten, hadden we nog iets meer dan een uur over voor vertrek. Echt een leuke luchthaven was LAX niet. Niks gezelligs. Nu vliegen we inmiddels 2 uur. Jeffry kijkt Ice Age, the Meltdown. We hebben al weer lekkere snacks gehad aan boord. Het was bijna de hele vlucht onbewolkt, maar veel herkenbaars zagen we helaas niet uit het raampje.
Na 3 uur en 3 kwartier landden we in Cincinnati. Gek dat het nu in plaats van 15.15 uur ineens 18.15 uur was. Gelukkig stond het volgende vliegtuig in dezelfde terminal. We hadden namelijk maar een uurtje tijd voordat de volgende vlucht vertrok. Dit was weer een wat groter vliegtuig. Een boeing 767. We hadden weer 2 plaatsen bij elkaar bij het raam. Er was een leuke film, “Take the lead” die we hebben gekeken. Ondertussen kregen we ook een diner (rijst, spinazie, kip, broodje, crackers, sla en een brownie) was weer lekker.

Na de film gingen de lichten uit in het vliegtuig. Wij probeerden ook te slapen, maar veel meer dan wegdommelen werd het niet. We vlogen nog over Quebec, en toen werd het donker. Heel apart dat het een paar uur later al weer licht is. Kort nachtje dus.
Vlak voor de landing kregen we nog een ontbijt. (croissantje, mueslireep,banaan en sinaasappelsap). We konden Engeland en Ierland precies zien liggen. Grappig was dat toen Nederland in zicht kwam, de Amerikanen in het vliegtuig allemaal uit het raam hingen, terwijl boven Amerika al die raamkleppen gelijk dichtgingen en dat vonden wij nou interessant om te zien. Deze vlucht duurde 7 uur en 40 min. We waren rond 9.30, vrijdag, op Schiphol. Jeffry’s ouders kwamen ons ophalen. Nog even wat gedronken op Schiphol en toen gauw naar huis. We waren erg moe allebei, dus hebben lekker een poos geslapen vanmiddag.
Het was echt een supervakantie. Wat geweldig, en wat hebben we ontzettend veel gedaan en gezien, nu eerst maar eens uitrusten, voordat we maandag al weer moeten werken.

Feitjes

In totaal hebben we 2460 mijl gereden.
De langste afstand was 456mijl op 1 dag, nadat we een dag kwijt waren.
De andere dagen zijn we 1x boven de 300 mijl uitgekomen. (Monolake-Las Vegas)

We hebben 239 gallon getankt, voor 847 dollar. De duurste keer tanken was $3,77 per gallon in Yosemite.
De goedkoopste keer tanken was $2,93 per gallon tussen Williams en San Diego.

Het totale bedrag wat aan de vakantie uitgegeven is: 6347 euro.